Noden - Hoe kunnen we het beste helpen?

Regelmatig worden we door mensen om hulp gevraagd. Iedere week komen er wel mensen naar ons toe met bepaalde noden. Het is niet altijd makkelijk om de juiste afweging te maken; wel helpen, (nog) niet helpen? Soms zijn het mensen die we maar een paar keer per jaar tegenkomen en we geven ze dan hulp die binnen onze mogelijkheden ligt ook al weten we dat die hulp op die manier niet echt constructief is maar wel even de nood verzacht op zo'n moment. Soms is het geld, voedsel, het betalen van een rekening voor school of ziekenhuis, een bijdrage aan een begrafenis enz. Er zijn situaties zoals hieronder beschreven die wat extra aandacht nodig hebben. Het heeft geen zin om maar te blijven geven zonder dat we zoeken naar de oorzaak van het probleem.

"Het is nog vroeg in de ochtend, een klop op de deur. Een jongen van een jaar of 14 komt binnen. Hij komt uit een dorp zo'n 12 kilometer van Yendi en bezoekt daar een van onze kerken. Hij draagt een schooluniform. Ik heet hem welkom, geef hem wat water te drinken en vraag hem dan wat zijn missie is. Hij vertelt me dat hij naar een school voor voortgezet onderwijs in Yendi gaat en dat hij 10 Ghana cedis (ongeveer 5 euro) moet betalen als ouderbijdrage. Omdat zijn ouders deze bijdrage niet kunnen betalen, wordt hij regelmatig door de leerkrachten gestraft om op die manier druk uit te oefenen op de ouders.De jongen, Abdul, vertelt me dat zijn ouders gezegd hebben dat hij maar naar ons toe moest gaan, wij zullen hem wel helpen. Ik geef hem het geld maar ben niet echt gelukkig met de wijze waarop de ouders hem naar ons toesturen.

Een paar dagen later staat Abdul weer voor de deur. Deze keer heeft hij geen uniform aan. Hij groet me en vertelt me dan dat hij een nieuw uniform moet laten naaien maar dat zijn ouders daar geen geld voor hebben. Ik vraag hem naar het uniform dat hij een paar dagen geleden droeg. Hij vertelt me dat de leerkrachten zeggen dat dat uniform te oud is en dat hij het moet vervangen. Op dit moment halen veel mensen hun oogsten binnen. Ik vertel Abdul dat hij maar aan de leerkrachten moet vertellen dat zijn ouders momenteel geen geld hebben om een nieuw uniform voor hem te laten maken maar dat als de oogst binnen is en ze er wat van kunnen verkopen, hij een nieuw uniform krijgt. Toch kijkt Abdul nog niet echt gelukkig. Hij vertelt me dan dat hij elke dag van zijn dorp naar Yendi loopt, dat is 24 kilometer op een dag (!) en dat zijn ouders hem geen geld geven om tussen de middag wat eten te kopen. Ik weeg af - vertelt Abdul me nu echt de waarheid of zijn er andere problemen? Maar omdat ik niet wil dat iemand honger lijdt terwijl wij meer dan genoeg hebben, geef ik hem wat geld om voor de komende twee weken eten te kopen.

Studenten klaar om naar school te gaan - iedere school heeft zijn eigen uniform.

Een paar dagen later is Abdul er weer - het is nog vroeg in de ochtend en hij draagt zijn uniform. Abdul vertelt me dat de school gevraagd heeft om een bijdrage van 2 Ghana cedis voor het copieeren van de examens voor het eind van dit jaar. Ik weet dat dit gebruikelijk is en geef hem het geld omdat hij anders zijn examens niet kan schrijven.

Gisteren stond Abdul weer voor de deur. Hij is inmiddels naar een familielid verhuisd die in Yendi woont zodat hij niet iedere dag zo heel ver hoeft te lopen. Toch vraagt hij weer om geld om eten te kopen, hij moet nog vier dagen naar school voordat zijn kerstvakantie begint. Ik geef hem het geld maar vertel erbij dat dit zo eigenlijk niet verder kan gaan. Abukari en ik hebben het de laatste week er al een paar keer over gehad. Het wordt hoog tijd om eens met de ouders te gaan praten. Nemen zij wel hun verantwoordelijkheid? Hebben ze het financieel zo zwaar dat ze echt niet voor Abdul kunnen zorgen en hem zelfs niet aan lunch kunnen helpen iedere dag? Hij zit net in de eerste klas van het voortgezet onderwijs en heeft nog een lange weg te gaan, hoe ziet zijn toekomst er wat onderwijs betreft uit? En hoe zit het met de andere kinderen waar ze zorg voor dragen? We zullen Abdul's ouders binnenkort eens opzoeken."