Epilepsie

'Want Ik heb honger geleden en gij het Mij te eten gegeven. Ik heb dorst geleden en gij het Mij te drinken gegeven, Ik ben een vreemdeling geweest en gij hebt Mij gehuisvest, naakt en gij hebt Mij gekleed, ziek en gij hebt Mij bezocht; Ik ben in de gevangenis geweest en gij zijt tot Mij gekomen...En de Koning zal antwoorden en zeggen: Voorwaar, Ik zeg u, in zoverre gij dit aan een van deze mijn minste broeders

hebt gedaan, hegt gij het Mij gedaan.'

(Matt. 25:35, 36, 40).

Ze krijgen vaak een aanval waardoor ze af en toe op plaatsen neervallen waar ze blijvend letsel of lidtekens oplopen. Hun lichamen zijn veelal zwak. Ze zouden naar school moeten gaan of op het land werken maar dat is onmogelijk in hun situatie. Ze worden vaak aan hun lot overgelaten, niet naar school gestuurd en bedelen om inkomsten. Soms wordt hun ziekte toegeschreven aan de invloed van de geesten waardoor de patienten in een isolement terecht komen. Dit is veelal de situatie van epilepsie patienten in Ghana.


In het gebied waar we leven en werken zijn er nogal wat kinderen en volwassenen die aan epilepsie lijden. Deze ziekte laat honderden mensen een hopeloos leven tegemoet zien van gehandicapt zijn in een wereld waar er nauwelijks middelen zijn voor behandeling en rehabilitatie. Over de afgelopen vijf jaar heeft het Duitse Instituut 'Medical Mission' (DIFAEM) onder toezicht van Dr. Bernd Weingard, onze kerk (Bible Church of Africa) met regelmaat voorzien van het medicijn Phenytoin voor tachtig patienten in de omgeving van Yendi(Phenytoin is een medicijn dat gebruikt wordt in de behandeling/vermindering van een epileptische aanval). Voor de meeste van deze patienten helpt de medicatie om het aantal aanvallen te verminderen en zijn ze er duidelijk op vooruit gegaan.


Hier volgen de verhalen van twee patienten:

Ik heet Fuseini Alidu en ben 35 jaar oud. Ik heb deze ziekte al vanaf mijn kinderjaren. Ik heb erg geleden totdat ik met de kerk in contact kwam die me de medicatie gaf. Ik had wel drie aanvallen per maand. Zulke aanvallen konden overal ineens gebeuren, soms in de buurt van een open vuur (waar in de meeste huizen op gekookt wordt), als ik op de fiets zat of als ik aan het baden was. Als gevolg daarvan heb ik over mijn hele lichaam lidtekens. Ik kon niet fietsen, op het land werken of bij leeftijdsgenoten zitten omdat ik altijd bang was voor een aanval. Maar ik dank God dat ik gedurende de laatste twee jaar, sinds het moment dat ik medicijnen ben gaan gebruiken, nooit meer een aanval gehad heb. Ik voel me goed en kan zelfs op het land werken. Ik wilde wel dat DIFAEM en dokter Bernd hier waren zodat ik ze als dank yams van mijn eigen land kon geven omdat ik zo blij en dankbaar ben dat het zo goed met me gaat.

Mijn naam is Abdulai Alhassan, ik ben 22 jaar oud. Ik lijdt nu ongeveer vijf jaar aan epilepsie en ik had heel vaak een aanval, wel drie per week. Ik werd er toe gedwongen om 'lui' te zijn en was altijd afhankelijk van anderen voor mijn basisbehoeften en soms moest ik zelfs bedelen. Ik kon geen zwaar werk doen. Sinds vorig jaar gebruik ik nu medicijnen en er is een enorme vooruitgang. Ik heb maar twee aanvallen meer gehad. Ik kan nu op het land werken en voel me fit genoeg om allerlei werk te doen. Ik dank God dat dit medicijn me helpt de aanvallen onder controle te houden, maar dat ik door deze medicijnen ook een Christen geworden ben, want de liefde en bewogenheid van de Christenen was zo aanstekelijk!

We mogen onszelf afvragen of het eenvoudig verspreiden van de Bijbel of het prediken van het Evangelie net zoveel impact gehad zou hebben op de harten en geest van deze patienten als het uitdelen van de medicijnen.


Dank God voor:

• de hulp van de mensen in Duitsland bij de behandeling van deze patienten
• de getuigenis van de kerk in het praktisch bijstaan van mensen in de omgeving van Yendi

Bid voor:

• de kerk, dat ze altijd bereid zal zijn in het bijstaan van mensen in haar direkte omgeving en zo getuigt van de liefde van Christus
• de zieken, de toegang tot medische voorzieningen is zeer beperkt, er is grote behoefte aan medisch personeel
• gezondheid voor ons als gezin - we blijven wat kwakkelen