Laat de moed niet zakken!

We zijn een weekje in Tamale en bezoeken daarom op zondag een BCA kerkje in een dorp bij Tamale. Abukari preekt uit Hebreeën 10:32-36, ‘Vergeet nooit die heerlijke tijd toen u Christus pas had leren kennen. Al had u het zwaar te verduren, u liet de Here niet los. Nu eens werd u uitgelachen en geslagen, dan weer waren anderen het slachtoffer en leefde u intens met hen mee. Als er mensen gevangen werden gezet, had u net zoveel verdriet als zij. Als uw bezittingen werden afgenomen, bleef u opgewekt. U wist dat u iets beters had, wat nooit meer kon worden afgenomen. Laat de moed niet zakken, want als u de Here trouw blijft, krijgt u een grote beloning. U moet volhouden om de wil van God te doen. Als u dat doet, krijgt u wat Hij heeft beloofd.'

Samenkomst in kerk

Het is altijd zo opmerkelijk in deze wat kleinere dorpskerken hoe de mensen tijdens een preek reageren. Soms vinden er korte dialogen tussen Abukari en de luisteraars plaats en soms staan de mensen na de preek spontaan op om hun getuigenis te geven. Zo ook vandaag.

Na de preek staat een vrouw op en zegt: ‘Dominee, deze preek was echt voor mij bedoeld. Toen ik tot geloof kwam, zei de broer bij wie ik op dat moment in huis woonde: “Als je je geloof in Jezus niet opgeeft, mag je mijn huis nooit meer binnenkomen.” Het was moeilijk maar ik wist dat ik iets beters had. Ik verliet zijn huis en tot op heden ben ik nooit meer naar hem teruggekeerd. Ook andere broers probeerden mij te overtuigen om geen Christen te blijven. Ze zeiden: “Als je Jezus blijft volgen, zullen we nooit meer in stap in je huis zetten.” Opnieuw kon ik niets anders zeggen dan dat ik iets beters had dan zij mij ooit konden geven en tot op heden hebben mijn broers me nooit meer opgezocht. Het is soms moeilijk en pijnlijk maar ik geef niet op!’

Twee oude vrouwtjes die samen naar de kerk kwamen en ook samen op een bankje zitten, voegen hun stemmen bij. Één van hen is blind, de andere slecht ter been. De blinde vrouw zegt: ‘Toen we vanochtend samen naar de kerk liepen, werd er om ons gelachen. “Ach, wat moeten jullie toch in die kerk van jullie. Kijk toch eens hoeveel moeite het jullie kost om de kerk te bereiken (De kerk wordt gehouden in een schoolgebouw een eindje buiten het dorp). Heeft Jezus jullie beter gemaakt? Je bent nog steeds blind!” Dan zeg ik, “Jezus geeft me zicht, Hij leent mij zijn ogen.” ’ Het andere vrouwtje valt haar bij. Om het klaslokaal waar de kerk gehouden wordt te bereiken, moet ze een flinke stap maken. Ze zegt, “Jezus is mijn ladder.”

Een ander lid van de kerk, Alhassan, deelt zijn ervaring. Een paar weken gelden bezocht hij een begrafenis waar veel van zijn familieleden aanwezig waren. Ze beschudligden Alhassan ervan dat hij nu ook zijn broers aan het ‘bederven’ is omdat sommigen van hen besloten hebben ook Jezus te volgen. Dat Alhassan Christen geworden is is één ding maar dat hij er nu nog meer familieleden bij betrekt is niet acceptabel. Hoe kunnen ze accepteren dat de andere broers ook slechte mensen worden? Alhassan legt aan hen uit dat hun broers juist betere mensen zullen worden omdat God hen van binnen zal veranderen en mooi zal maken. Zo begint een verhitte discussie. Terwijl ze aan het praten zijn, komen een paar jonge meisjes naar de begrafenis. Alhassan en zijn familieleden zien dat deze meisjes anders zijn; ze gedragen zich anders en zien er anders uit. De meisjes wekken hun nieuwsgierigheid en Alhassan’s familieleden roepen ze bij zich. Ze vragen, ‘Jullie zien er zo anders uit dan de andere meisjes hier, hoe kan dat?' De meisjes antwoorden, ‘We aanbidden niet langer onze traditionele goden maar we zijn Christen geworden.’ Alhassan heeft het argument ‘gewonnen’ maar de druk van de familie blijft.

Adisa deelt ook met ons wat pas geleden gebeurd is. Ze woonde ook een begrafenis bij. Met andere vrouwen sliep ze tijdens die begrafenis in een huis dat naast een Moskee gebouwd is. Vroeg in de morgen wekte het hoofd van de familie alle mensen in het huis om naar de Moskee te komen om te bidden. Adisa bleef liggen, alle andere vrouwen gingen naar de Moskee. Toen de vrouwen terugkwamen vroegen ze haar: ‘je hebt niet gebeden, ga je niet bidden?’ Adisa antwoordde: ‘Ik heb al gebeden.’ De vrouwen begrepen haar antwoord niet goed maar vroegen niet verder. Later in de ochtend gingen de vrouwen samen water halen. Ze liepen langs één van onze nieuwe kerkgebouwen. De vrouwen zeiden, ‘Wat een prachtig gebouw.’ Adisa reageerde, ‘Daar bid ik.’ De vrouwen keken haar verbaasd aan en zeiden, ‘Dus je bent een Christen!’ Ineens begrepen ze het. Sindsdien spraken de vrouwen niet meer met Adisa en lieten haar links liggen.

Onderweg naar de moskee

Moskee

De laatste die wat wil zeggen is Mba Mohammed. Hij is vele jaren geleden Christen geworden door iemand die vol ijver voor God was en heel actief in de kerk. Door zijn enthousiasme kwamen velen tot geloof. Maar na een tijdje zei de man het volgende tegen Mba Mohammed: ‘Ik stop met dat “ding” van jou.’ Mba Mohammed reageerde: ‘Wat bedoel je met “jouw ding”, is het niet van ons allemaal en ben jij er ook geen deel van?’ De man antwoordde: ‘Ik dacht dat ik door Christen te worden, rijk zou worden maar omdat dat niet gebeurd is, geef ik op.’  De man die zovelen naar Jezus geleid had, had zelf nooit begrepen wat dat ‘iets beters had, wat nooit meer kan worden afgenomen’ echt betekende. Mba Mohammed is trouw gebleven en is nu een leider in de kerk.

Geweldig bemoedigend om deze getuigenissen te horen. Mensen die ondanks de tegenstand die hen geboden wordt, vasthouden aan God’s belofte en ervan verzekerd zijn dat ze ‘iets beters’ hebben. En jij dan? Soms denken we allemaal dat het zo vanzelfsprekend is; wie we zijn (onze identiteit in Christus) en wat we hebben (onze bezittingen in Christus). Als kinderen van God ligt onze zekerheid in de eeuwige liefde van Jezus. Onze bescherming is zo groot dat, ‘niets in de hele schepping ons kan scheiden van Gods liefde.’

Misschien een idee voor de kerk in Nederland om na de preek mensen de ruimte te geven te vertellen hoe de preek hen geraakt heeft. Een bemoediging voor iedereen!