Bouwen voor Elkaar is Bouwen aan de Samenleving

Terwijl het regenseizoen nadert, worden er nog flink wat huizen gebouwd in het dorp waar we wonen. De huizen die opgetrokken worden van leem kunnen ook alleen maar in het droge seizoen gebouwd worden omdat zolang het leem niet voldoende gedroogd is, een regenbui (meestal zijn dat zware regens) fataal kan zijn waardoor een pasgebouwd huis zomaar in elkaar kan storten. Degene die wil bouwen zorgt voor de ‘bouwmaterialen’; water, leem (als dat niet bij het huis te vinden is) en soms wat gereedschap. Meestal zijn er één of twee lokale professionele bouwers; zij bouwen de muren van het huis en krijgen daarvoor een kleine vergoeding. Buren en bekenden van degene die wil bouwen, komen rond een kuil met het door water zacht gemaakte leem bijelkaar en vormen ballen van leem die vervolgens door anderen naar het huis getransporteerd worden. Voorbijgangers blijven meestal even staan om een praatje te maken en ook wat ballen van de kuil naar de plaats te dragen waar gebouwd wordt.

Een paar weken geleden bekeken we de voortgang van de bouw van een huis van één van onze buren. Abukari vergezelde de mannen bij de kuil en Samuel en Micah hielpen met het dragen van de ‘stenen’.

De mannen komen samen rond een kuil met leem

Micah maakt er een spelletje van

Ik kan zelfs twee ballen tegelijk dragen!

De muren van het huis zijn bijna opgetrokken

Als de muren door de mannen opgetrokken zijn, pleisteren de vrouwen de muren en zo draagt iedereen zijn of haar steentje bij; jong en oud, man en vrouw.

De vrouwen pleisteren de muren

We blijven ons altijd verwonderen over de bereidheid van mensen om elkaar te helpen met de bouw. Het is een sociaal gebeuren. Er wordt tijdens de bouw veel gepraat en gelachen. Het versterkt de saamhorigheid, het ‘wij-gevoel’ en band met elkaar. Overigens is dat niet alleen het geval met huizen bouwen maar ook met het werken op het land, speciale gebeurtenissen zoals een geboorte of overlijden en andere dingen die je moeilijk alleen kunt doen. Het staat voor ons in sterk contrast met de Westerse samenleving waar het in veel gevallen ‘ieder voor zich’ is. Die betrokkenheid bijelkaar, de hulpvaardigheid en saamhorigheid maakt de Dagomba cultuur rijk en we kunnen er veel van leren als we het relateren aan het lichaam van Christus en hoe ieder zijn of haar taak binnen dat lichaam heeft (1 Cor. 12).

Aan de andere kant maakt zo’n cultuur het ook weer erg moeilijk met bepaalde tradities, waarden en religies te breken die verwoven zijn met deze ‘saamhorigheid’ waardoor het voor een Dagomba bijvoorbeeld erg moeilijk is om Christen te worden omdat het gezien wordt als een bedreiging van de bestaande cohesie. In ons werk en leven onder de Dagomba mensen proberen we dagelijks in onze woorden en daden te laten zien dat het Goede Nieuws van Jezus alle culturele en traditionele waarden te boven gaat. Bid met ons als we iedere mogelijkheid benutten om de liefde van Christus te leven onder de mensen met wie we werken.