donderdag 26 juni 2014

Storm in Kulkpene

De afgelopen maanden hebben de mensen in noord Ghana veel gebeden voor regen. Die regen is zo nodig om het voedsel te kunnen verbouwen waar ze hun families een jaar lang mee kunnen voeden. Er is maar één regenseizoen in dit deel van Ghana, blijft de regen uit dan betekent dat onvoldoende voedsel en weinig of geen inkomsten. De regen komt dit jaar maar niet op gang. Op een enkele bui na blijft het droog. Vorige week kwam er eindelijk regen maar zoals ze vaak, ging de regen gepaard met een zware storm. In het dorp Kulkpene werden 35 huizen zwaar beschadigd door deze storm. Bomen werden ontworteld, daken van de huizen gerukt, muren stortten in en de weinige bezittingen die de mensen hebben werden deels verwoest. Zo’n 300 mensen in het dorp hebben nu geen dak meer boven hun hoofd. Onder de mensen zijn 6 families uit de kerk van Kulkpene.

We zijn dankbaar dat er niemand gewond geraakt is in deze storm.

When the oceans rise and thunder roars, I will soar with you above the storm. Father you are king over the flood. I will be still and know you are God...’

We nodigen jullie uit om voor de families, die het slachtoffer van deze storm geworden zijn, te bidden en ze te ondersteunen zodat ze hun huizen kunnen herbouwen.












maandag 3 maart 2014

Water in de Woestijn


Heel veel kinderen en hele lange rijen!!!! Als onderdeel van het belonen van hun klanten in Ghana, organiseerde een bedrijf een ‘Fun Fair’ voor kinderen in Tamale. Ze moesten alle speeltoestellen vanuit de hoofdstad Accra naar het noorden over de weg vervoeren; een reis van zo’n 12 uur. Er is maar één speeltuin in Tamale maar die is erg slecht onderhouden en heeft maar een paar speeltoestellen. Dus een gelegenheid als deze was als het vinden van ‘water in de woestijn’ voor de kinderen en het was nog gratis ook! Er waren veel te veel kinderen voor de speeltoestellen en de kinderen moesten dan ook uren in de rij staan om op hun beurt te wachten. Samuel en Micah waren ook van de partij.

Samuel en Micah

Samuel en Micah

Veel kinderen in dit deel van Ghana hebben helemaal geen speelgoed om mee te spelen om nog maar niet te praten over een speeltuin. Ze maken hun eigen speelgoed uit afval, stokken en stenen. Als ze geen bal hebben, vullen ze een plastic zak met zand en vormen er een bal van. De oudere kinderen die niet naar school gaan, zorgen voor de kleinere kinderen en zwerven soms over de straten van Tamale. Andere kinderen volgen hun moeders naar de markt waar ze hele dagen in de schaduw van de tafels, waarop hun moeders hun waren uitstallen, doorbrengen. Er was daarom maar weinig publiciteit nodig om heel veel kinderen naar de Fun Fair in Tamale te laten komen, zo’n gelegenheid laat je niet voorbij gaan.



Binnen ons alfabetiseringswerk en de activiteiten van de kerk maken we ook van de gelegenheid gebruik om deze kinderen te bereiken. Ze krijgen vaak weinig aandacht van volwassenen omdat hun ouders zo druk zijn met het genereren van inkomsten om in de basisbehoeften van het gezin te voorzien. Het kleine beetje aandacht en liefde die wij kunnen geven, samen plezier maken en hen nieuwe dingen leren helpt de kinderen te ontdekken dat ze talenten hebben en geliefd zijn.

zaterdag 25 januari 2014

Nierfalen


Wahab, een kennis van ons overhandigde ons een medisch rapport met bovenstaande mededeling. Het gaat om zijn 24-jaar jongere zus Mariam. De enige uitweg voor deze patiënte is een niertransplantatie. Voorlopig houdt dialyse haar nog in leven en ze is daarvoor opgenomen in een een ziekenhuis in Accra, ver van haar woonplaats Tamale (10 uur).


Het is niet de eerste keer dat er jonge mensen op ons pad komen van wie de nieren nauwelijks meer werken. Over de afgelopen twee jaar zijn twee jonge mensen uit de kerk en een neef van Abukari uiteindelijk hieraan overleden omdat dialyse geen optie was. Er was geen ziekenhuis in de buurt die over de nodige apparatuur beschikt en buiten dat was de behandeling, om nog maar niet te spreken van transplantatie, veel te duur voor deze mensen.

Medische voorzieningen in Ghana worden langzamerhand beter maar er is nog een lange weg te gaan. Soms hebben ziekenhuizen prachtige apparatuur maar ontbreekt het aan artsen. Soms zijn er artsen maar ontbreekt het aan goede medische voorzieningen. Vaak zijn specialistische behandelingen alleen maar mogelijk in de grote steden in Ghana, zoals Accra en Kumasi en dus onbereikbaar voor de meesten. Ondanks het feit dat er een ‘National Health Insurance Scheme’ is, die ook voor armere mensen redelijk betaalbaar is, vallen veel behandelingen er buiten.

Wahab is de oudste zoon in zijn familie, leerkracht en vader van twee jonge kinderen. Alle verantwoordelijkheid rust op zijn schouders. De afgelopen heeft hij veel medische onderzoeken ondergaan waaruit blijkt dat hij een donor-match is voor zijn zus. Alles bijelkaar maakt hem wanhopig. De kosten van dialyse en een transplant, een bedrag van € 25,000, zijn meer dan 12 jaarsalarissen voor hem. En dat is waarschijnlijk nog afgezien van de nabehandeling en medicatie die erop volgt. Hij klopt bij iedere mogelijke instantie aan voor hulp maar tot dusver zonder succes.

Voor kleinere medische behandelingen hebben we als kerk een fonds waarmee we mensen kunnen ondersteunen. Maar op het moment dat we geconfronteerd worden met een situatie als die van Mariam vragen we ons soms af of de wetenschap dat een dergelijke behandeling mogelijk is, maar de onbereikbaarheid ervan door gebrek aan financiële middelen, nu een zegen of een vloek is. Harry Wegdam, een Nederlandse arts die 13 jaar in Ghana gewerkt heeft, beschrijft het zo in zijn boek ‘Opereren in Ghana’:

‘Ik bedacht hoezeer het ouderlijk toeval bepaalt waar je wordt geboren. Is het hier of was het daar? In Nederland worden bijna alle behandelingen betaald, zelfs als ze in medisch opzicht zeer kansarm zijn. Hier (Ghana) worden daarentegen elke dag beslissingen genomen over wel of niet behandelen met op de achtergrond altijd de vraag of er geld voor is of niet, en met als inzet verder leven of niet. Met onze westerse medische tecnologische vooruitgang, die we helemaal naar hier kunnen brengen, zonder de aankleding van westerse entourage en financiële achtergronden, maken we de situatie op dit ogenblik voor bepaalde gevallen schrijnend. Vroeger wisten we niet wat de 24-jarige jonge vrouw mankeerde en was er niets aan te doen. De natuur nam zijn loop. Nu weten wij en ook zij precies wat er mis is en missen zij het geld voor de goede oplossing en doet de natuur nog steeds hetzelfde.’

In de situatie van de drie jonge mensen die de afelopen jaren overleden, besloot de familie hen thuis zo goed mogelijk te verzorgen zodat de patiënten een rustige en waardige dood kon sterven. Het is misschien raar gezegd, maar dood lijkt hier veel meer onderdeel te zijn van het leven en de wijze waarop ze omgaan met ‘leven en dood’ veel natuurlijker en geaccepteerd dan in de westerse wereld. Desalniettemin blijft onze vriend met zijn zorgen zitten, grote zorgen en die delen we met jullie. Hij heeft gevraagd of we dat wilden doen. Help ons de last van deze vriend te delen.

zaterdag 9 november 2013

Zondagsschool

Elke zondag komt er een klein groepje kinderen naar de kerk. Meestal zijn we totaal met z’n zevenen, Samuel en Micah meegerekend. Het is een uitdaging om voor kinderen van verschillende leeftijden, achtergronden en talen een goede en boeiende les in elkaar te zetten. Op Samuel en Micah na hebben geen van de kinderen een Christelijke achtergrond. Er is dus helemaal niets vanzelfsprekend en alle verhalen zijn nieuw voor ze.


Een tijdje geleden bezocht ik de moeder van drie van de kinderen. Ze kwamen al een tijdje niet meer naar de zondagsschool. Er is op veel plaatsen in Tamale wantrouwen t.o.v. de kerk en we vermoedden dat dit dan ook de reden was waarom de kinderen niet meer kwamen. Gelukkig was de moeder blij ons te zien. We legden haar uit wat we tijdens de samenkomst doen en hoe de kinderen iedere zondagochtend veel kunnen leren. De moeder vertelde op haar beurt hoe moeilijk het is voor haar en haar man om de kinderen naar school te sturen. Tijdens het regenseizoen verlaat haar man Tamale om ergens een stuk land te bewerken. Door de snelle groei van de stad is er in Tamale niet voldoende land meer voor de boeren. Na het oogsten komt haar man naar huis. Soms helpen zij en de kinderen haar man op het land en verlaten ze Tamale voor een aantal dagen. Het droge seizoen brengt haar man voornamelijk in de stad door. Ze kunnen maar net rondkomen en hebben geen geld om een schooluniform en andere spullen voor de kinderen te kopen zodat ze naar school kunnen gaan.

Omdat vier van de kinderen die de zondagsschool bezoeken niet naar school gaan, valt het voor hen niet mee om een tijdje stil te moeten zitten en de les niet te verstoren. Maar gelukkig begin ik zo langzaam maar zeker m’n weg er in te vinden om iedereen in het gareel te houden en de kinderen vooral ook plezier te laten beleven aan de samenkomst. Het is verbazingwekkend hoeveel de kinderen tijdens de lessen opsteken, juist de kinderen die voor het eerst met de Bijbel geconfronteerd worden; ze kunnen de meeste verhalen navertellen en zelfs -spelen. Het is ook mooi om te ontdekken dat ondanks dat ik het gevoel heb dat er weinig ‘landt’ bij de kinderen, God’s Woord ook in die kleine kinderharten aan het werk gaat.


Elke zondag moeten we een programma van zo’n 3 uur verzorgen, dat is lang! Om de kinderen extra te stimuleren om te blijven komen, zijn we sinds kort ook begonnen met lees- en schrijfonderwijs als onderdeel van de zondagsschool. Ze leren nu de klanken van hun moedertaal en zijn begonnen met schrijfoefeningen. Het is erg leuk om te zien hoeveel plezier ze hieraan beleven. De kinderen zijn leergierig en willen maar wat graag, net als zoveel andere kinderen, naar school. We hopen hier als kerk een burgfunctie in te kunnen vervullen en te kijken of we de ouders kunnen aanmoedigen en helpen om uiteindelijk hun kinderen toch naar school te sturen.


Bid voor deze kinderen dat ze geraakt zullen worden door God’s liefde. Bid ook voor creativiteit, geduld en wijsheid in het leiden van de zondagsschool. Bid voor nieuwe en enthousiaste leiders die me hierbij kunnen helpen.

woensdag 9 oktober 2013

Impressie van de afgelopen weken

Tijdens de afgelopen weken hebben we genoten van een vakantie en retreat in Duitsland. We waren uitgenodigd door de Duitse partnerorganistie met welke Abukari samenwerkt. We hebben genoten van een heerlijke vakantie, zijn geïnspireerd door samen God’s Woord te openen en te horen over het werk dat door de organisatie in veel landen gebeurt om mensen met het evangelie te bereiken. We mochten gebedspartners ontmoeten en hadden een kort weerzien met familie. Op 8 september keerden de jongens en ik (Joke) weer terug naar Ghana. Abukari heeft nog twee weken lang presentaties verzorgd voor partners in Duitsland over het werk dat we hier in Ghana mogen doen en op 22 september weer in Ghana aangekomen. Al met al een goede tijd om op terug te kijken en verfrisd om vol goede moed weer aan de slag te gaan. Wat impressies van de afgelopen weken:



De vuurtoren van Hindensee


De Baltische Zee is wel heel wat kouder dan de Atlantische Oceaa maar je kunt er net zoveel plezier hebben!


Nieuwe vrienden maken

dinsdag 23 juli 2013

Blog van Samuel

Deze keer wilde Samuel graag wat schrijven:

Ik heet Samuel en ik ben de zoon van Abukari en Joke. Ik ben in augustus 2005 geboren. Ik hou van tekenen en sporten en soms ook reizen. Ik maak wel eens potten in de tuin van de kleigrond die daar is.

Deze tekening heb ik gemaakt

Ik vind het leuk om badminton te spelen......

...... of te fietsen

Ik ben een tijdje geleden ook in een wildpark geweest. Het is daar heel leuk. Je kunt op safari gaan en als je geluk hebt dan zie je olifanten, apen en meer wilde dieren. Als je ver het wildpark in rijdt zie je misschien wel leeuwen, tijgers en slangen. Je kunt ook op nachtsafari gaan. Dit zijn wat foto’s van het wildpark ‘Mole’:


Als je geluk hebt, kun je heel dicht bij de olifanten komen......

....... en apen

Ik ben ook naar het strand geweest en het heette daar ‘Tills’. Daar was het ook heel leuk, kijk maar naar de foto:
 
Lekker vliegeren op het strand

maandag 17 juni 2013

‘Hoe liefelijk zijn de voeten van hen, die een goede boodschap brengen’

De opdracht om het goede nieuws te preken kan op verschillende manieren uitgevoerd worden. Jezus heeft ons de opdracht gegeven om aan arme mensen het goede nieuws te brengen, om aan gevangenen vrijlating te verkondigen, aan blinden het gezicht en om de verbrokenen heen te zenden in vrijheid.

Abukari schrijft over hoe de realiteit van Romeinen 10:15 opeens tot een vrouw doordrong tijdens een kerkdienst een paar weken geleden.

Één van de taalgroepen met welke we werken zijn de Konkomba. Jarenlang hebben de Konkomba mensen de traditionele praktijk van het ‘uithuwelijken’ gehandhaafd. Als een man wil trouwen met een vrouw van een bepaalde familie moet hij één van zijn zussen in ruil geven aan de familie waarvan hijzelf zijn bruid heeft genomen. Deze zus wordt uitgehuwelijkt aan de hele familie van de bruid in afwachting van iemand van het mannelijk geslacht die interesse heeft om die jonge vrouw te trouwen. Of de vrouw die uitgehuwelijkt is, ook interesse en liefde heeft voor de man die haar wil trouwen is in dit geval niet belangrijk. Ze moet de beslissing van de familie accepteren. Soms is het meisje dat uitgehuwelijkt is nog erg jong en hoort ze pas op latere leeftijd dat de familie haar uitgehuwelijkd heeft. De man die onderhandelt over het meisje voor één van de mannelijke leden van de familie, weet op dat moment lang niet altijd aan wie het meisje uiteindelijk uitgehuwelijkt zal worden.

Volgens de Ghaneze wet, hebben vrouwen het recht om zelf te kiezen met wie ze trouwen en is deze traditionele praktijk dus een inbreuk op de rechten van de jonge vrouwen. Helaas zijn er nog Konkomba die denken dat hun cultuur boven de wet staat. Het implementeren van deze wet heeft daarom soms tot gevolg dat spanningen tussen dorpen en families flink kunnen oplopen en de politie er bijgeroepen moet worden om de meisje te redden van een gedwongen huwelijk. Sommige ouders sturen bewust hun dochters niet naar school omdat ze bang zijn dat onderwijs een negatief effect zal hebben op het in stand houden van het ‘uithuwelijken’. Daarentegen horen we gelukkig ook steeds meer stemmen die vinden dat er een eind moet komen aan deze praktijk.

Het evangelie heeft vooral in het begin de praktijk rondom het uithuwelijken gecompliceerd. Jongens en meisjes die Christen werden, vonden dat ze niet meer tot een huwelijk gedwongen konden worden. Ze wilden niet met iemand trouwen die een andere religie aanhing en zelfs al was de man aan wie het meisje uitgehuwelijkt werd Christen, het meisje geloofde dat ze het recht en de vrijheid had om haar eigen keuzes te maken. De meisjes (en jongens) wilden bevrijd worden van bepaalde culturele praktijken die een negatief effect hebben op hun leven zouden hebben en dat is precies wat het Evangelie deed en doet. Net als onderwijs, zagen sommigen het Christendom dan ook als een bedreiging voor het in stand houden van traditionele gebruiken.

Als kerk hebben we daarom vele gesprekken gevoerd met leiders van dorpen en opinieleiders om hierover te praten en om duidelijk te maken dat meisjes niet langer tot een huwelijk gedwongen kunnen worden. De kerk heeft ook vele keren als mediator opgetreden waar de spanningen tussen families hoog opliepen en meisjes zelfs werden ontvoerd door families aan wie ze uitgehuwelijkt waren. Langzamerhand zien we dat het aantal gedwongen huwelijken afneemt en de praktijk van het uithuwelijken uitsterft, dit tot grote opluchting en blijdschap van veel meisjes en jonge vrouwen.


'Kerkelijk huwelijk'


Tijdens een kerkdienst, las een vrouw uit Romeinen 10:15 en vol enthousiasme begon ze hardop te lezen zodat iedereen het kon horen. Ze riep uit: ,,Ik dank God voor het leven van de kerk. Ik was slachtoffer van een gedwongen huwelijk maar Godzijdank, mijn kinderen hoeven zich niet langer te onderwerpen aan deze onwaardige praktijk. Ja, ‘Hoe liefelijk zijn de voeten van hen, die een goede boodschap brengen.’ Als het evangelie niet naar ons dorp gebracht zou zijn, zouden we niet bevrijd zijn van dit traditionele gebruik.”

Bid dat het Goede Nieuws alle aspecten van de cultuur zal binnendringen en de mensen zal bevrijden van de schandelijke en schadelijke praktijken ervan, ruimte makend voor een volledige hervorming van mens en maatschappij tot de glorie van God.